ANTON ÇEFA
Motivet e Shkodrës
NJI SHKULM RREZESH
Nji shkulm rrezesh hollake
Të diellit n'prendim
E grisi çarçafin e palamë të reve.
Dangë e përgjaktë përflaket,
Smadhohet e zvoglohet mes resh
Tue përskuqë
Tërthoren e Taraboshit në maje,
Kodrat e Tepes, të heshtuna
Dhe brengën time për qytetin e lindjes.
Nata me hije të bruzta
Do t'më ndryej mbas pak në andrrën e vet.
Atje do të kërkoj
Shijen e nji jete t'grabitun.
Do t'më spërkasë shkulmi i përgjaktë
I rrezeve t'prendimit..
DRINIT
Kam pi ujin tand
Sa rrajët e këtyne shelqeve që rritën në të tuat brigje
E në këto shtigje kallamishtesh e kaçubash
Jam shkoqë nga toka si zog i trembun
E n'ato plepa qi me maje prekin qiellin
E varen n'rreze t'diellit
Kam varë sa e sa herë trishtimin tim;
Mandej me dorën e lehtë të flladit
Në gugatjen e valëve tua
Kam la sa e sa herë vargun tim
E kam zbutë gurin e mendimit.
E prap, e prap,
S'do të ngopem me ujin tand tanë jetën
Si rrajët e këtyne shelqeve
Qi harlisen brigjeve të gjakut tim.
MOTIV I DIKURSHEM
Drini i lau kambët Kalasë
E dielli, tue u rrxue mbas
Të ditës.
Puthin aroma lulesh
Muret e oborreve të randueme nga shermasheku
E shtëpitë, të mbetuna në gryka blerimesh,
Krrusen
Nën peshën e lodhjes së mbramjes
E të qiellit n'prendim.
Krismat e dyerve që mbyllen njena mbas tjetrës
Dhe të gjitha zhurmat e tjera
Shuhen ngadalë në valët e liqenit.
Me nina-nanën e bulkut të natës
Dremitin rrugët e vetmueme
E Shkodra flen.
Shtregullat
U harruen shtregullat,
Kur "Hovi i madh e hovi i vogël" *
Shlirshem kalamendeshin nën hije të mandave
Dhe duhi shpirtnash
Mbushte me amsim hapsinat.
Kanga kishte tjetër ndriçim
E fjala tjetër tingull
E jeta tjera hove.
* Varg i kangës së shtregullave.
Shnjoni
Si çdo vjetë
Shnjoni i ndezi flakadajt
Dhe valles ia dogji hapin.
Deri në ag të ditës
Përzhiten kambët e shpirtnat.
Kristianizmi pagzoi me emen të ri
Zakonin e vjetër
E arbërit mbeten arbër.
Zjarre të fikuna dikur
Ndezen rishtas në gjokse e të rijve
Ditën e Shnjonit.
PAX VOBIS !
"Pax vobis ', kufoma jetësh të zhgënjyeme!"
Pëshpërisin gjuhët e blerta të selvive
E shelqeve u ranë gojët
Në litani mortore pa mbarim.
Mbi eshtna martirësh randojnë
E dridhen prej pezmi gurët e zajeve,
Kullojnë helm kaltërsitë.
* U kushtohet patriotëve të pushkatuem mbas mureve të Rmajit, në Zall të Kirit.
Shkodrës
Të kam pa në synin e të gjitha qosheve të rrugëve
E tinzisht
Të kam joshë çdo lakim dëshire
E dridhje zani.
Je tjetërsue sot,
Asht shkërmoqë thelbi i të gjitha fjalëve
E edhe i asaj që njerëzit quejnë dashtni.
Hija e topitun
Ka humbë gjithmonë kujtesën e nuk më njeh.
Ende më vjen e mbytun
E me nji ritëm të çuditshëm
Jehona e hapave të lirë
(jehonë hapash të dikurshëm
mbi kalldramet tua të mëndafshta
e të buta si tapete).
E më duket se në këto shtjella ajri
Të kumbonëve,
Që shpallshin paqen e njeriut të mirë.
Të kam dashtë gjithmonë
Por ma tepër e ma
Pse nuk filtrove me ata qiej të ndytë.
Kulti i fjalës
Pesha e fjalës
Kur dora e brengës troket
në damarët e votrës
e prushi i saj përndizet
e harliset
në të gjitha enët e gjakut,
të dhemb shpirti, vëlla,
e peshon si guri fjala
e ma tepër se guri.
Filli i fjalës
Fëmijë,
ia kërkova fillin fjalës:
Përtej bukurisë, qielli,
Përtej dashurisë, nana,
Përtej flijimit, Atdheu,
Përtej vetvetes, emni.
Emni,
në mes të kangës
e të gjamës.
Miha në gojën e shpresës
Miha në gojën e shpresës
e mbolla nji fjalë
e fjala u ba dhimbje.
Lule e shpeshtë e kësaj zagne
qi quhet jetë.
Në skajin e mshehtë të fjalës
Në skajin e mshehtë të fjalës
vuna cakun
e luejta me veten time
rrasabuç .
Vetminë s'e mujta
as veten .
e u rreka
në skajin e mshehtë të mllefit.
Mandej si për shpoti
eshtnave të fjalëve
i vuna nji gur shpani
përsipri .
Kryqëzim
Kryqëzohem tek fjala,
fjala kryqëzohet tek unë.
Në fjalën time digjem,
përsëdytem prap tek fjala.
Hini i stërdjegun i Feniksit
Fjala .
"E para - fjala"
"E para - fjala" - në Ungjill Shën Gjoni -
Në magjen e kaosit të gatuhet drita,
të ndizet prushi diellor
ditën
dhe kandilat e yjeve natën!"
Vepra i jep frymën fjalës
E botës."
Rendi hyjnor e ai njerëzor
Përzihen.
Njeriu përpëlitet në andralla.
Urnë
Hini i djegun i fjalëve
Në urnën e gjoksit
Ende më ngroh
E më djeg.
Kur e përzien nji dorë
derdhun malli
e i fryn nji erë dëshire,
merr dritë ngadalë,
rilindin ndër vezullime fjalët,
të hijshme
e të urta.
Kulti i fjalës
Ka nji kufi të artë
gjithësia :
aty ku mbaron së djeguni
nji botë
fillon nji tjetër botë
e gjallë me fije
Në altarin mes dy botëve
si lutje e shejtë
kulti hyjnor i fjalës
ringjallë në dritë.
Lirika dimnore
Rosat e egra
Në horizontet e mbylluna
përhumbet e tretet ngadalë
vizatimi gjeometrik i rosave të egra -
trazim i përkohshëm
i qiellit gri të shpirtit dimnuer,
që tërhiqet i trembun
nga mospërfillja e klithmave të tyne
të lamtumirës.
Puthjet e bardha
Flurore fjolla bore
zbresin fushoreve.
Nji mori lulesh në xham
sajojnë puthjet e bardha.
dikush shpejton të hapë nji shteg
te rruga,
nën derë të moshës nji plak
i ndrydh mendimet.
Fjollat e borës flurore
ngadalë
zbresin fushoreve.
Dimen
Dheun e mbulon
bardhësia e mendimeve të borës.
E flokët e saj
mbi shpirtin e qelqtë të dimnit
me mija forma
lulet i çelin të ngrita.
Andrra të dridhshme
të ftohta
puçrrizen mbi gishtat e degëve
që presin pranverën.
Shtjellë bardhësie
Fije prrallash të bardha
e mallesh
bien
e nji rrënkim i heshtun
stiset diku larg
si nji laureshë
qi shkepet nga kaçuba trembshëm.
*
E varun në bardhësi
t' panjollë
rri pezull qenia ime
e dhimbja
e fjala
mbështjellen me të bardhë.
*
S'asht iluzion, bie borë
e lind nji fill të ngrohtë mendimi
herë-herë të hallakatun,
flauri e bardhë,
ravgim i paqtë nga qielli
si nji bekim i epërm
mbi shtrojet e dhimbjes sonë.
Valle ernash
I
Valle ernash fryjnë,
murlani e veri,
dhe unë pingul
mbi shtrojën e ngritë të dheut
i mbështjellun me nji litar hutimi,
kujtohem se jam lojë e tyne
e ndjej morniza në trup.
II
Qielli randon
mbi pemë të zhveshuna
dhe unë i krrusun
tue bartë përhumbshëm
atë peshë të përhimtë.
III
Rrëmujë e bardhë
e hallakatun qiejsh
mbulon çdo gjurmë handraku
e unë i strukun
nën pelerinën e nji ankthi të verdhë
që rreh me u ba i bardhë.
Kujtim i bardhë
Në ndriçimin e borës
pranë shtegut të mrinave
mezi dallojmë frymën e pëshpëritjes sonë.
Më fale si kujtim këtë mbramje
që do të më shkelqejë gjithnji
nga ky mall i bardhë.
Unë po të jap nji flok bore,
e dashtun,
kujtim i bardhë
i këtij muzgu të ngritë e të dritshëm.
Sa ngohtë e ndiem veten!
No comments:
Post a Comment